Wanneer zou het eindelijk beginnen dagen?

Hoofdredacteur Peter Vandemeersch schreef deze morgen in De Standaard een open brief aan de onderhandelaars, waarin hij eigenlijk zijn wanhoop over de stand van zaken uitdrukt. In de brief legt hij meerdere malen de vinger op de wonde, daar niet van, maar rationele conclusies trekken is er voorlopig nog niet bij. En daarmee draagt hij zelf bij tot de hopeloze toestand waarin Vlaanderen en Wallonië vandaag vastzitten.

Het fundamentele probleem van de huidige regeringsonderhandelingen is dat de «natuurlijke» meerderheden ten Noorden en ten Zuiden van de taalgrens niet met mekaar compatibel zijn, en daardoor slepen de regeringsonderhandelingen aan. Waren er op 10 juni verkiezingen geweest in een onafhankelijk Vlaanderen en een onafhankelijk Wallonië, dan zouden een nieuwe Vlaamse en Waalse regering al een paar weken geleden reeds op de benen gebracht zijn: een rooms-blauwe in Vlaanderen en een rooms-rood-groene olijfboomcoalitie in Wallonië. Het enige echte obstakel voor de regeringsvorming in België van vandaag is dus niets anders dan… inderdaad, België. Wat dat betreft geeft Peters naamgenoot Peter de Roover hem vandaag in dezelfde krant trouwens de pap in de mond onder de titel «België of democratie».

Of Peter Vandermeersch de pap van Peter de Roover lust, laat staan zal willen slikken, is natuurlijk een andere zaak. Als een Zeus op de Olympos dreigt hij immers met bliksems als de onderhandelaars op Hertoginnedal er niet uitraken: «Maar de democratie heeft dit nu eenmaal gewild. Aan jullie om je daarnaar te schikken. En er wel degelijk samen uit te geraken.» Dat hij er de zaken daarmee helemaal niet op vooruit helpt schijnt hij niet te beseffen: hij is immers weer eens druk in de weer zich te bevestigen als één van de behoeders van de Belgische eenheid. Misschien hoopt hij zelfs volgend jaar van de koning geen schouderklopje te krijgen maar een lintje? Zijn kinderlijke vreugde, waar schaamte beter op z'n plaats ware geweest, sprak in elk geval boekdelen.

Peter Vandermeersch is immers uiteindelijk zelf mee verantwoordelijk voor de uitzichtloze toestand van vandaag. Stel je voor hoe de zaken er zouden uitzien als de hoofdredacteur van Vlaanderens grootste «kwaliteitskrant» zich niet voortdurend op zulke pathetische wijze zou aanschurken tegen de Belgische machthebbers, maar al eens een échte kritische bedenking zou durven plaatsen bij niet alleen de gebeurtenissen van de afgelopen zes weken maar straks al bijna twee eeuwen? Het zou dan bijvoorbeeld kunnen dat die «kwaliteitskrant» zich zou onthouden van propagandanummertjes zoals het opvoerde samen met Le Soir: de koning bevestigde in zijn toespraak immers impliciet dat het initiatief wel degelijk een propagandanummertje was, want anders had hij niet eens een reden gehad om het te loven. In de plaats daarvan zou de krant Yves Leterme, en met hem zowel CD&V als N-VA, van hun koudwatervrees kunnen verlossen om op korte termijn de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen, en daarmee een einde te maken aan het onzinnige en onzindelijke spelletje dat de Belgische staat is.

Ga het immers in het buitenland maar eens uitleggen dat er straks geen wettelijke federale verkiezingen meer kunnen georganiseerd worden, en dat de Franstalige zelfs weigeren de Grondwet toe te passen en er ook maar iets aan te doen? Dat noch Yves Leterme noch Guy Verhofstadt, respectievelijk de waarschijnlijk volgende en de straks vorige Eerste Minister, niet zouden geweten hebben wie of wat er op 21 juli eigenlijk herdacht werd al hing hun leven ervan af, is geen lachertje, en ook geen huilertje, maar een duidelijk teken aan de wand. Ik ben het met Hugo de Ridder eens dat een onafhankelijk Vlaanderen niet zonder slag of stoot tot stand zal komen, maar hij vergist zich duidelijk als hij denkt dat Vlaanderen, of Wallonië, er op langere termijn slechter bij zouden varen. Hij moet trouwens zo ongeveer de laatste zijn die die stelling nog openlijk durft te poneren.

De échte vraag die vandaag beantwoord moet worden is immers de volgende: zijn we niet op een punt aangekomen waar zelfs op relatief korte termijn Vlaanderen, en misschien zelfs ook Wallonië, gebaat zijn bij een splitsing van België? Of is de extra energie die de laatste weken al verbruikt werd en de komende weken nog verbruikt zal worden werkelijk kleiner dan die om een volledige boedelscheiding door te voeren tegen, ik schrijf maar wat, Nieuwjaar? Een zakelijk antwoord op die vraag is meer dan ooit aan de orde, en zeker meer dan een vermanende open brief om de Belgische schuit asjeblieft toch maar bij mekaar en drijvende te houden. Was Peter Vandermeersch zijn titel van hoofdredacteur van een kwaliteitskrant waard geweest had hij zijn redactie al lang opgedragen daar eens een dossier over samen te stellen in plaats bêtises op te voeren samen met Le Soir.