Judasapplaus op de partijraad

Niet dat Jean-Marie Dedecker bepaald de rol van verlosser op het lijf geschreven staat –daarvoor is hij iets te «vuilgebekt», zoals kwaliteitsjournalisten schrijven– maar het applaus dat hij gisteren van de partijraad van de N-VA mocht ontvangen heeft veel weg van een judasapplaus. En de vergelijking gaat verder…

Judas Iskariot werd voor zijn verraad beloond met dertig zilverlingen. Of de N-VA dertig postjes zal krijgen –zetels in de Kamer en de Senaat, een federale portefeuille en een kabinet dat bevolkt zal moeten worden– weet ik niet, maar dat er een beloning zal volgen is wel duidelijk. Jan Peumans zegt het trouwens ook met zoveel woorden in een reactie in De Standaard. Hij voegt er voor alle duidelijkheid nog aan toe dat hij zijn keuze «met de dood in het hart» maakte. Waar hebben we dat nog gehoord in een Vlaams-nationale partij?

Wat zeker is, is dat die zilverlingen zullen branden in de zakken van de N-VA, net zoals ze brandden in de handen van Judas. Vandaag reeds lopen er binnen de partij rond die het moeilijk hebben met de deelname aan de Vlaamse regering zonder dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst werd. Wat gaat dat worden als de N-VA midden volgend jaar in het bootje stapt met de PS van Elio di Rupo (en Jean-Claude van Cauwenberghe)? Frieda Brepoels ziet de bui vandaag al hangen, en doet een stap achteruit. Misschien kan Jean-Marie Dedecker haar wel opvissen als een Limburgse Cassandra?

Maar wat zullen de netto gevolgen zijn van de Dedecker-soap van de laatste dagen? Judas heeft ook zijn eigen evangelie waar hij niet alleen als verrader maar ook als held afgeschilderd wordt, maar ik vrees dat zowel N-VA als CD&V, wanneer het stof gaan liggen is, alleen maar verloren zullen hebben. Vlamingen hebben het altijd gehad voor de underdog, de naïeveling die verraden wordt, en Jean-Marie Dedecker heeft die rol perfect gespeeld. Als hij doorzet met zijn Cassandra-project kan het in ieder geval tellen als vliegende start. De CD&V heeft zich dan weer van zijn slechtste tsjevenkant laten zien, terwijl de N-VA de indruk geeft al op voorhand haar ziel verkocht te hebben om er toch maar bij te kunnen zijn bij de volgende communautaire onderhandelingen. Op zich wel eerbaar natuurlijk voor een politieke partij, maar tegen welke prijs en om er wat te gaan doen? In ieder geval hoeft iedereen die dacht of hoopte dat het met de N-VA anders zou lopen dan met de Volksunie vandaag hierover geen illusies meer te koesteren. Het valt niet vaak voor dat de ontnuchtering zich al aandient nog voor het feest begonnen is.

Op termijn kan dit zware gevolgen hebben, ook voor de CD&V. Yves Leterme en zijn Vlaams kartel dreven op de indruk van nuchterheid en zakelijkheid, de onwil om aan allerlei kleinzielige politieke spelletjes mee te spelen en een Vlaams imago. Vandaag blijft daar weinig of niets van over. Het Vlaams imago werd op bevel van het ACW in de Belgische kast gestopt, de zakelijkheid is ver te zoeken wanneer een partij zich inlaat met wat er gebeurt in de interne keuken van een andere partij, en dat Yves Leterme niet vies is van een rondje politique politicienne is nu voor iedereen zonneklaar. Ik betwijfel het dus sterk dat CD&V en N-VA in de volgende peiling van De Stemmenkampioen nog tegen de veertig procent zullen halen, en vermoed dat de derde hond, het Vlaams Belang, wel eens met een serieus deel van het been zal gaan lopen. Of zou Jean-Marie Dedecker er kunnen in slagen helemaal alleen dat been naar zich toe te halen?