Twee berichten, één klik van mekaar

Toevallig verschenen de berichten over de opsluiting en vrijlating van enkele verdachten van twee «incidenten» op dezelfde dag, slechts één klik van mekaar verwijderd. Een vergelijking van de woordkeuze in de twee berichten roept enkele vragen op.

Het eerste bericht gaat over het incident in Brugge waarbij een zwarte man in mekaar geslagen werd. De raadkamer van Brugge besliste eergisteren dat twee van de verdachten voorlopig nog in de cel blijven. Het tweede bericht gaat over de vrijlating van één van de minderjarige verdachten van de moord op Guido Demoor, terwijl twee ervan voorlopig nog in de cel blijven.

De woordkeuze in de twee artikels is toch wel opvallend wanneer ze even naast mekaar gelegd worden. Enkele vragen die spontaan bij mij naar boven komen:

• Waarom zijn de skinheads geen «jongeren», en zijn de «jongeren» geen Marokkanen?
• Waarom is «busagressie» in de titel van het artikel geen moord of op z'n minst doodslag, en het afranselen van een zwarte man geen «bushalteagressie»?
• Waarom blijven skinheads in de cel, terwijl «jongeren» van hun vrijheid beroofd zijn? Het betekent hetzelfde, maar klinkt toch net iets anders.
• Staat het vast dat de zwarte man geen last van een speciale bloederziekte en zwakke botten had die de huidige symptomen hebben veroorzaakt, mogelijks eventueel desalniettemin in de hand gewerkt door de omstandigheden van die avond, zonder echter te kunnen bevestigen of ontkennen dat er een oorzakelijk verband zou kunnen zijn?
• En waarom greep die zwarte man zijn belagers niet naar de keel, waardoor hij het voorval eigenlijk feitelijk grotendeels zelf uitlokte?

Over de nasleep van de twee «incidenten» kunnen trouwens ook nog enkele vragen gesteld worden. Waar is bijvoorbeeld Fouad Ahidar om het omgekeerd racisme van de «jongeren» op bus 23 aan te klagen? Om concreet de vraag te stellen: was Guido Demoor een Marokkaanse vader geweest, zou die dan ook het risico gelopen hebben plots een hersenvliesbloeding te krijgen op de bus? Trouwens, de hele theorie als zou Guido Demoor aan een hersenvliesbloeding overleden zonder dat er een oorzakelijk verband zou bestaan met de slagen die hij gekregen heeft op de bus is gewoonweg potsierlijk. Je moet al een professioneel anti-racist zijn om dat soort plat boerenbedrog te kunnen geloven. Stierf Sjamil Basajev door een explosie, of alleen maar aan de gevolgen van een acute hoge bloeddruk door de opwinding naar aanleiding van een ontploffing in zijn buurt? Het Belgische gerecht zou waarschijnlijk onmiddellijk van de tweede theorie uitgegaan zijn, geconfronteerd met de «feiten». Hoe dan ook, de basisdiagnose is ongetwijfeld dat hij stierf aan een subjectief gevoel van veiligheid. Subjectief, omdat het niet reëel was.

Iedereen wordt trouwens vriendelijk verzocht te geloven dat vijf skinheads, racisten pur sang, wanneer ze eens in the mood zijn na een avondje stappen, niet verder raken dan iemand die zich op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats bevindt in het ziekenhuis te kloppen –en voor alle duidelijkheid: gelukkig maar dat de vijf stukken krapuul niet verder raakten dan dat– maar zes «jongeren» slagen er wel in een man aan een hersenvliesbloeding te doen sterven doordat één van hen zich naar de keel laat grijpen. En niets meer dan dat, meneer de rechter, zelfs geen vinger uitgestoken. Misschien moet de familie van Guido Demoor straks nog wel morele schadevergoeding betalen aan die zes jongeren, wegens de psychologische gevolgen van het hele geval. Juwelier Wouter Tyberghien kan ervan meespreken.

Iemand die wel voorkomt in het ene verhaal, maar niet het andere is Kristien Hemmerechts. Zij heeft het voorlopig nog niet uitgeschruweld dat skinheads dringend zouden moeten kunnen genieten van speciale programma's om aan werk te geraken in plaats van straffen te krijgen. Dat enkelen van hen in Brugge een zwarte man in mekaar slaan is er alleen maar het bewijs van dat daar een dringende nood aan is. En laten we trouwens niet alle skinheads over één kam scheren, nietwaar. Bovendien, één van hen werd vrijgelaten om zijn examens van het secundair onderwijs te kunnen afleggen: hij was 25 jaar oud. Ongetwijfeld is hij het slachtoffer geweest van jarenlange zware discriminatie op school waardoor hij nooit eerder aan een diploma secundair onderwijs geraakt is. Ja toch?