Dat de Belgische constructie al betere tijden heeft meegemaakt, is wel het minste wat je kan zeggen na de gebeurtenissen van deze week. Het valt echter op dat de Franstalige media zich zonder aarzelen pal achter de Franstalige politici en hun Waals-Brusselse eisen schaarden, terwijl het aan Vlaamse zijde zoeken met een vergrootglas was om een journalist of een commentator te vinden die de Vlaamse eisen van N-VA en CD&V niet al te extremistisch vond. Daarom hieronder enkele korte bedenkingen over aspecten die schromelijk onderbelicht bleven in de Noord-Belgische pers.Enkele kranten berichtten over een «combine» die het Paleis verleden week-end opgezet zou hebben om CD&V via de sociale partners onder druk te zetten en de N-VA zo te isoleren. Die combine mislukte, enerzijds omdat Voka, Boerenbond en UNIZO het spel niet wilden meespelen, anderzijds omdat ook ACW paste. En eigenlijk mislukte de combine – als er al een combine was – zelfs grandioos, omdat ze Voka, Boerenbond en UNIZO zelfs een platform verschafte om N-VA en CD&V openlijk en moreel te ondersteunen. Dat zal dus wel nooit de bedoeling geweest zijn. Van de combine bleef niets mee over, tenzij een bijzonder afgemeten ontkenning met de staart tussen de benen door Thomas Leysen, voorzitter van het VBO, dat vooral bevestigde dat van de Brusselse salons en de Belgische haute finance vandaag nog maar weinig rest. Koning Albert II hoeft dus alvast op hen niet meer te rekenen om zijn troon overeind te houden. Wie zou zoiets een paar jaar geleden hebben durven voorspellen?
Al even opmerkelijk was dat ook het ACW liever de Belgische boot even afhield. Vóór de verkiezingen was Luc Cortebeeck nochtans niet te beroerd geweest om een niet mis te verstaan kiesadvies uit te delen. Vandaag speelt men echter liever op veilig. Blijkbaar beseft men in het ACW-hoofdkwartier dat zij er niets bij te winnen hebben de Vlaamse kiezer nog eens uitgebreid te schofferen aan wat misschien wel eens de vooravond van de Vlaamse onafhankelijkheid zou kunnen zijn. Opnieuw een pijnlijke vaststelling voor het Paleis dus: ook voor het ACW is het hemd nog steeds nader dan de rok, en is men niet bereid te sterven voor België. Auw.
Nog een bedenking over die combine: wat zou men eigenlijk in de Waalse volkscafés vinden van die PS-voorzitter die dus samenspant met een koning en enkele Belgische financiële toppen? Slim gevonden van hem om hun werkloosheidsuitkeringen veilig te stellen? Waar zijn trouwens de durvers-journalisten die hun stoute schoenen eens aantrekken om in die volkscafés enkele van die bedenkingen voor te gaan leggen? Wat vindt men er daar bijvoorbeeld van dat de PS en het cdH een gelijkheidsteken plaatsen tussen financiële zelfstandigheid en de verarming van Wallonië en Brussel? De verdediging van de rechten van de Franstaligen in hun villa's in Vlaams-Brabant? Of de vette blanco cheques voor Brussel, waarvoor men blijkbaar zelfs de Belgische unie (en dus de Waalse werkloosheidsuitkeringen) op het spel wil zetten? Het zou bijzonder interessant zijn om dat allemaal eens te weten te komen, maar ik heb zo'n vermoeden dat men er niet spontaan de Brabançonne zal aanheffen bij het aanhoren van al die vragen.
Hoeveel jaren wordt de Vlaamse kiezer nu al niet verteld, ingeprent, ingedramd, dat de financiële transfers van Noord naar Zuid niet bestaan, tenzij in de enge geesten van enkele bekrompen en extremistische Vlaams-nationalisten? En dat, als ze toch zouden bestaan, ze verwaarloosbaar klein zijn, al jarenlang afnemen, door de vergrijzing wel eens zouden kunnen omkeren in een verre toekomst, en hoe dan ook moreel superieur zijn aan een model waarbij iedereen voor zijn eigen kosten zou instaan. Dat plaatje valt echter niet te rijmen met de verbetenheid waarmee de Franstalige partijen de afgelopen dagen verkondigd hebben dat fiscale autonomie Wallonië en Brussel in een uitzichtloze armoede zou storten, en voor hen dus onaanvaardbaar is. Blijkbaar zijn die transfers dan toch niet zo onbeduidend. Blijkbaar nemen ze ook niet af. Laat staan dat ze in een verre of nabije toekomst zouden kunnen omkeren, want dan zouden de Franstalige politici wel gek zijn om fiscale autonomie af te wijzen. Tenzij ze natuurlijk willen wachten tot ze de laatste eurocent uit Vlaanderen hebben kunnen melken. Van de morele superioriteit van de Belgische Unie blijft in ieder geval bitter weinig over na al die overtuigende argumenten van de Franstalige partijen. En vooral: geen enkele Noord-Belgische journalist die bereid is bij dit alles eens op de implicaties te wijzen voor het gewest of de gemeenschap die vandaag de pecunia levert voor het onderhoud van die twee anderen.
Ook al opvallend: de lichtheid waarmee de Franstaligen kunnen dreigen met het einde van België. De gevatheid van Laurette Onkelinx bijvoorbeeld, als Bart de Wever cynisch opmerkt dat België dan misschien maar gesplitst moeten worden. Zij houden daar geen rekening mee, neen, zij zijn dat al aan het voorbereiden! Vergelijk dat maar eens met de schroom van Bart de Wever om nog maar over de eventuele mogelijkheid van het einde van België in een verre tot zeer verre toekomst te spreken, en dan zelfs nog maar in termen van een soort van zelfverdamping in de Europese Unie. Zelf denkt de straks veertiger het zelfs niet meer te zullen meemaken. (Men zou kunnen zeggen dat het meer zegt over zijn persoonlijke levensverwachting dan die van België.) Maar voor een goed begrip: het zijn wel degelijk PS en cdH die zich telkens weer willen opwerpen als de hoeders van de Belgische unie en de slachtoffers van die verfoeilijke Vlaamse separatisten.
Ja, en dan was er nog die commentatrice die opmerkte dat Bart de Wever en Elio di Rupo vroeg of laat voor een Belgisch regeerakkoord zullen moeten zorgen, omdat dat nu eenmaal moet. Ze zouden van de kiezer een mandaat gekregen hebben om België te besturen, lees: niet te splitsen. Daar zitten dus die universitaire beroepsschrijvers die van zichzelf menen dat zij de intellectuele bovenlaag van Vlaanderen vormen, en vooral zeer progressief zijn in alle mogelijke aspecten. Maar zich even losmaken uit het referentiekader van 1831 – geen datum uit de vorige eeuw, maar de eeuw daarvoor dus – dat is een beetje teveel gevraagd voor hen. Laten we echter even doorspoelen naar het Tsjecho-Slowakije van 1992, voor ons achttien jaar terug, voor hen 161 jaar vooruit. Noch de Tsjech Václav Klaus, noch de Slowaak Vladimír Mečiar hadden bij de laatste Tsjecho-Slowaakse verkiezingen van hun kiezers een mandaat gekregen om het land te splitsen, maar toch deden zij dat, zonder dat iemand daar vandaag op zou willen terugkomen. Pikant détail: Vladimír Mečiar wilde alleen maar een confederale staatsstructuur. Václav Klaus stelde hem echter voor de keuze: ofwel een sterke federatie, ofwel separatisme. Ziet er iemand parallellen?
Uitval van Joëlle Milquet: slechts twee – 2 – Vlaamse partijen verwierpen het laatste compromisvoorstel van Elio di Rupo. Je vraagt je dus af waar N-VA en CD&V het lef eigenlijk vandaan haalden om zich te verzetten tegen die overweldigende meerderheid van Franstalige partijen, sp.a en Groen!. Detail dat Joëlle Milquet liever niet vermeldt: de drie Vlaamse partijen die niet uitgenodigd waren op het overleg verwierpen óók het compromisvoorstel, de één in al wat sterkere bewoordingen dan de andere. En zelfs een stand van vijf tegen twee is in feite nog flatterend voor sp.a en Groen!, want samen vertegenwoordigden zij bij de laatste verkiezingen helemaal geen twee zevenden van de Vlaamse kiezers, doch slechts minder dan een kwart. Geen Noord-Belgische journalist die het aandurft dat even aan te stippen. Maar de partijen die het laatste voorstel van Elio di Rupo niet lusten vormen dus bij lange na niet een extremistische minderheid in Vlaanderen die maar beter zou inbinden, maar wel een overweldigende meerderheid vergeleken met de twee meelopers van de Franstalige partijen.
Het is trouwens walgelijk om zien hoe uitgerekend die twee partijen die zouden moeten opkomen voor de belangen van de kleine man en vrouw in de straat, zonder verpinken zuurverdiend Vlaams belastinggeld willen uitdelen aan de Franstaligen in Brussel en een volledige uitverkoop van Vlaams-Brabant willen organiseren om toch maar via het Belgisch niveau Vlaanderen een links beleid te kunnen opleggen. Om over hun eco-fetisjisme – een CO₂-parameter in de verdeelsleutels van de financieringswet!? – nog maar te zwijgen. Is dat sociaal? Is dat progressief? Of democratisch en legitiem? En dan zoals een Wouter van Besien met een uitgestreken gezicht op TV nog staan liegen ook, om te verdoezelen dat niet Bart de Wever maar hij er tijdens de onderhandelingen grotendeels voor spek en bonen bijzat omdat Frans voor hem nu eenmaal een beetje een moeilijke taal is. Nog veel tartines eten, en misschien dat het verstand er met de jaren dan toch nog zal willen doorkomen, beste Groen!-voorzitter!
«De koning houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» «Het komt nu aan de koning toe een nieuwe benoeming te doen.» Zelfs republikein – nog steeds? – Bart de Wever schakelde zich de laatste dagen volledig in in het Belgische referentiekader en daarmee ook de koninklijke poppenkast van Laken. Het zijn echter uitspraken die vandaag nog uitgesproken kunnen worden door anderen dan stand-upcomedians om de eenvoudige reden dat je je nog wel kan voorstellen dat koning Albert II 's avonds, met de voeten in de pantoffels en starend naar het TV-scherm, zich daar zo een beetje zit te beraden naast zijn Paola. Wie zou het de goedhartige opa willen misgunnen? Ik wil zelfs niet uitsluiten dat hij af en toe al eens zelf een voorstel durft te lanceren om uit de politieke impasse te geraken, waarna zijn entourage hem met de glimlach op het gezicht toch maar op betere gedachten brengt. Maar ga maar eens voor de spiegel staan en probeer het eens te zeggen zonder in een bulderlach uit te barsten: «Koning Filip I houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» Dat ze zich maar klaarhouden om extra treinen naar Brussel in te leggen de dag dat zoiets zich zal voordoen, want daar zal veel volk naar willen komen kijken. Bart de Wever denkt echter niet dat hij het einde van België nog zal mogen meemaken, ook al pocht Laurette Onkelinx dat zij dat al naarstig voorbereiden.
Op de valreep binnengelopen: de koning benoemt Danny Pieters en… André Flahaut tot bemiddelaars. Of er bij die bemiddelingen ook obussen ingezet zullen mogen worden is op dit ogenblik nog niet duidelijk, maar men kan wel veilig stellen dat alle hoop nog niet verloren is. Ja toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten