Wat als Abu Imran een onthaalvader was geweest?

De voltallige media vielen dit week-end volkomen uit de lucht toen bleek dat de achtergrond van Fouad Belkacem, alias Abu Imran, misschien toch niet helemaal zuiver op de graad was. Het is niet de eerste keer dat zoiets voorvalt, maar men kan dan ook niet verwachten dat journalisten zelfstandig zulke geavanceerde werktuigen als bijvoorbeeld Google zouden gebruiken bij het uitoefenen van hun job. Ze hebben het trouwens zo al druk genoeg met het controleren van kinderdagverblijven in Hoboken…

Wat Fouad Belkacem met een kinderdagverblijf in Hoboken te maken heeft? De overeenkomst tussen de twee is dat beiden het land dagenlang op stelten konden zeggen – of toch minstens de vele «kwaliteitskranten» die ons landje rijk is – maar de manier waarop dat gebeurde was wel radicaal anders. In het geval van het kinderdagverblijf in Hoboken kwam er immers onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank bij te pas. Het is inderdaad geen sinecure om iemand in zijn eigen woonkamer als volbloed nazi te ontmaskeren wanneer er aan de voordeur alleen maar een VL-sticker te bespeuren valt en in het kinderdagverblijf zelf een portret van Hitler. Voor zulk kwaliteitsvol en gedurfd onderzoeksjournalistiek hoefde Fouad Belkacem echter niet te vrezen. Iemand die de sharia in België wil invoeren kan niets anders dan een rechtgeaard moslim zien, en dus hoeft het heden noch het verleden van die man niet nageplozen te worden, zo moet de vaderlandse pers gedacht hebben. En zo zou ook nooit geschied zijn, hadden de kraaien Jurgen Verstrepen en Margriet Hermans in hun zondags programma niet één en ander aan het licht gebracht.

Het weze echter duidelijk: een navraag bij het politiekorps van Boom en het parket van Antwerpen leerde onze hardnekkige persmuskieten dat de genaamde Fouad Belkacem voor hen een nobele onbekende is. En daarmee was de kous voor de persmuskieten zo goed als af. Dachten ze. Lichtjes opgelucht zelfs, meende ik hier en daar tussen de lijnen te kunnen lezen, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want toen bleek plots dat de genaamde Fouad Belkacem bij het Antwerpse parket dan toch geen nobele onbekende was, tenminste toen het Antwerpse parket er eindelijk in geslaagd was zijn naam correct te spellen. Ja, een achternaam met drie lettergrepen, ik kan ervan meespreken dat dat bij administratieve diensten wel eens fout durft te lopen. Hoe dan ook, had men de sharia een paar jaar geleden al in België ingevoerd, zou niet uit te sluiten geweest zijn dat diezelfde Fouad Belkacem die vandaag die sharia wil invoeren met één hand minder door het leven had moeten stappen. Of misschien zelfs twee. Het aantal open doekjes dat de man in de media toegeworpen kreeg is sindsdien in ieder geval sterk afgenomen. Je zou bijna gaan denken dat de media nu met de hele zaak een beetje verveeld zitten, maar ook dat kan natuurlijk alleen maar een indruk zijn waar ik mee zit.

Vergelijken we echter de hele affaire eens met wat Herta van den Brempt overkwam. Want het is niet zo dat maart gewoon een wat zwakke maand was voor de raspaarden waarover onze dagbladen beschikken. Op vrijdag 19 maart herinnerde De Standaard ons immers nog eens aan het vreselijke verhaal van die nazi-onthaalmoeder in Hoboken, door erop te wijzen dat zij nog steeds kindjes onder haar hoede heeft. Ja, stel je voor, Kind & Gezin trok weliswaar haar attest wel in, maar illegaal is het niet om dan toch nog kinderen te blijven opvangen. De krant schreeuwt het onrecht dan ook uit, en port de bevoegde minister van Welzijn Jo Vandeurzen niet weinig subtiel aan wat meer spoed te zetten achter een nieuw kaderdecreet, kwestie van de onnoemelijke toestanden in Hoboken zo snel mogelijk buiten de wet te kunnen stellen.

Eén zinnetje is echter cruciaal in het hele artikel: «De foto van Hitler is ondertussen weg.» Je hebt er snel overgelezen, en de functie van het zinnetje is natuurlijk in de eerste plaats aan te tonen hoe achterbaks die nazi-onthaalmoeder vandaag wel geworden is: van een openlijke nazi-onthaalmoeder naar een verdoken nazi-onthaalmoeder! De vraag is dan alleen: wat is nu eigenlijk nog het probleem? Eerst was het al vreselijk dat de kindertjes er zomaar braaf konden speelden onder de nazirelikwieën, maar dat de nazirelikwieën nu verwijderd zijn lijkt wel een nog groter vergrijp. Of maakt het allemaal niets uit, als die vrouw met haar akelige meningen maar zo snel mogelijk haar job kwijt is? Het ruikt allemaal sterk naar een Berufsverbot, en het feit dat De Standaard het de moeite waard vindt het verhaal zes maanden later nog eens op te rakelen, toont aan dat het wel degelijk de bedoeling was en nog steeds is dat ze haar job zo snel mogelijk kwijt raakt.

(Tussen haakjes: toen zes maanden geleden bleek dat de combinatie van Berufsverbot en Sippenhaft als eerste slachtoffer… de vrouw van Nordine Taouil opeiste, werd al onmiddellijk duidelijk dat het uitdrukkelijk nooit de bedoeling was geweest dat de politiek-correcte hakbijl in meer dan één richting zou vallen. De Schadenfreude die zich vervolgens in bepaalde kringen verspreidde werd echter nog minder gepast gevonden dan een portret van Hitler in een kinderdagverblijf. Ware het niet geweest dat het centrum van de meest tolerante en vredelievende godsdienst van de wereld strikt verboden terrein is voor christenhonden, waren vermoedelijk heelder kwaliteitsredacties onmiddellijk op bedevaart naar Mekka getrokken als boetedoening voor al het leed dat een moslima op die manier berokkend werd. Docht dit ter zijde.)

Het voorval toont in ieder geval afdoende aan waarom niemand de afgelopen maand de tijd had om even na te gaan wie die rare kwast van een Abu Imran nu feitelijk is. Ook onze kranten zijn nu eenmaal onderworpen aan de wet van de begrensde middelen. Net zoals onze veiligheidsdiensten overigens. Want het is allemaal goed en wel dat minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom al onmiddellijk liet verstaan dat haar diensten Sharia4Belgium – desnoods zelfs met extra h – in de gaten zou houden, maar mijn vraag is dan ten koste waarvan dat eigenlijk zal gaan. Betekent dit bijvoorbeeld dat de veiligheidsdiensten vanaf nu de bestuursvergaderingen van de afdeling van het Davidsfonds in Zwevegem niet meer zullen kunnen afluisteren? Of dat de infiltratiepogingen in de VVB-afdeling van Ardooie opgegeven zullen moeten worden? We moeten ons de vraag stellen waar de échte staatsgevaarlijke lui zitten, en of de minister haar diensten wel de juiste prioriteiten oplegt. En vooral: hoe zou die Fouad Belkacem aan de kost komen, en zou dat wel een geoorloofd beroep zijn voor zo'n sjariatist? Ik ben er zeker van dat De Standaard de zaak over zes maanden voor alle zekerheid nog eens zal opvolgen.